Մինչև ծնվելդ դու ազգային հարստություն ես,

Գենի կրողը, պատմություն շարունակողն ու կերտողը,

Ծնվելուց հետո՝ ազգային թերագնահատականն ու մեղքերի կրողը։

Երբ ծնվում ես, քեզ բարուրում են,

Փաթաթում հասարակության փտած արգասիքների քաքուփալասով,

Որ ողջ կյանքդ քեզ զգաս էդ գարշանքով փաթաթված,

Քեզ զգաս առնետի պես հասարակության ղափանգում հայտնված։

Եթե ծնվել ես աղջիկ, ուրեմն ես քեզ ու մեզ շնորհավորում եմ,

Մեր թափառող օազիսը ևս մեկով համալրվեց։

Քեզ ոչ ոք չի ասի, բայց դու կզգաս ու կհասկանաս,

Որ քո ծնվելուց հետո, երբ պորտալարդ կտրեցին,

Ծնողներդ զգուշությամբ դա անցկացրին վզիդ`

Որպես պարտադրանքի պարան,

Որ հետո էդ պարանը ձեռքից ձեռք փոխանցեն։

Ինձ ու ինձ նման շատ աղջիկների մեծացրել են

Չարչիական մտածողության կրողները։

Ու անգամ էս նախադասության մեջ իրանք «կրողներ» են, մենք` «կրվողներ»։

Մենք մեզ մեկ-մեկ մարդկանց լեզուների տակի ոսկոր ենք զգում։

Մեզ ստիպում են, որ զգանք,

Թե սպիտակ ագռավ(նԷ)ր ենք,

Քայլող արգանդ(նԷ)ր,

Ուղեղային արատ(նԷ)ր,

Հիստերիայի բարձրագույն դրսևորում(նԷ)ր,

Ու իրանք երբեմն հաղթում են։

Ու ստիպում, որ մենք մեզ (Չ)աղջիկ զգանք։

*

Մերի